Pogrzeb chrześcijański

”Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki”. J, 11, 24 – 26

„Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara”. 1 Kor 15,14

„Święta i zbawienna jest myśl modlić się za umarłych, aby byli od grzechów uwolnieni” por. 2 Mch 12, 45


Śmierć bliskiej osoby to zawsze bolesne i traumatyczne wydarzenie. W tym trudnym czasie Kościół Polskokatolicki oferuje pomoc i wsparcie wszystkim potrzebującym. Niezależnie od wyznania, światopoglądu czy okoliczności śmierci, każdy może liczyć na godny pochówek i chrześcijańską oprawę ceremonii.

Jak zorganizować pogrzeb w Kościele Polskokatolickim?

  1. Zgłoszenie śmierci: Pierwszym krokiem jest skontaktowanie się z księdzem w parafii, w której ma się odbyć pogrzeb. Można to zrobić osobiście lub telefonicznie. W trakcie rozmowy ustalona zostanie data i godzina pogrzebu.
  2. Dokumenty: Do kancelarii parafialnej należy dostarczyć akt zgonu z Urzędu Stanu Cywilnego. Stanowi on podstawę do sporządzenia wpisu w księdze zmarłych.

Ofiary za pogrzeb i posługi duszpasterskie.

W naszej kościele ofiary za pogrzeb i inne posługi duszpasterskie są całkowicie dobrowolne. Nie ma obowiązującego cennika.

Jeśli nie możesz pozwolić sobie na złożenie ofiary, otrzymasz posługę duszpasterską bezpłatnie.

Pogrzeb chrześcijański wyraża wiarę w życie wieczne i zmartwychwstanie. Kościół w znakach pogrzebu chce ukazać swoją jedność z człowiekiem w drodze z ziemi do nieba. Wyprasza pomoc duchową zmarłemu, okazuje szacunek jego ciału, a żywym niesie pocieszenie.

Co do form pogrzebu warto wiedzieć, że składa się on z trzech części
:

  • w kaplicy przedpogrzebowej,
  • św. w kościele lub jeśli pogrzeb jest poza parafią w kaplicy na cmentarzu,
  • Modlitwy nad grobem.


Gorąco zachęcam do modlitwy w intencji zmarłego (zmarłej), a zwłaszcza do pełnego uczestnictwa we Mszy św. pogrzebowej. Ważne jest, by przystąpić do sakramentu pokuty i przyjąć Komunię św. w intencji zmarłego.

Wierzymy, że szczególną moc wstawienniczą u Boga mają modlitwy publiczne. Pośród nich najważniejsza jest modlitwa eucharystyczna, czyli Msza św. Dlatego zaraz po śmierci naszych bliskich, zamawiamy za nich msze św. Podczas tych Eucharystii prosimy Jezusa, by swoim miłosierdziem i zasługami otworzył naszym zmarłym bramy nieba i obdarzył ich udziałem w chwale swego zmartwychwstałego człowieczeństwa.

Za każdego zmarłego po pogrzebie są odprawiane 3 Msze święte od Proboszcza:

1. w 7 dniu po śm. (liczba siedem symbolizuje doskonałość)

2. w 30 dniu po śm. (odnosi się do 30 dni żałoby u Izraelitów)

3. w Dzień Zaduszny

Należy podtrzymywać piękny zwyczaj zamawiania Mszy św. za zmarłego (zmarłą) przez uczestników pogrzebu — bliskich krewnych, sąsiadów, przyjaciół z miejsca pracy, członków stowarzyszenia czy organizacji, do której zmarły należał. Nieraz jest tych Liturgii kilka czy kilkanaście — czyli że przez długi czas trwa nasza modlitwa za zmarłych, gdyż w naszej Parafii nie ma łączenia intencji mszalnych. Każda intencja mszalna jest odprawiana na oddzielnej Mszy świętej.

Pięknym zwyczajem mieszkańców wiosek należących do naszej Parafii jest składanie oprócz żywych kwiatów również duchowych kwiatów (które nie zwiędną i nie wypłowieją) – w postaci zamawianych Mszy św. za swoich odchodzących do wieczności współmieszkańców. Jest to wyrazem ich wiary w życie wieczne, ale też wyrazem wdzięczności, a także zwykłej ludzkiej solidarności z tymi, z którymi spotykali się podczas ich ziemskiego życia, które się zmieniło, ale się nie skończyło.

Także po pogrzebie o zmarłych należy pamiętać, otaczając ich modlitewną pamięcią np. przez:

* Msze św. w rocznicę śmierci,
* Msze św. w innych terminach (np. w dzień imienin, urodzin),
* wypominki” w miesiącu listopadzie.

Oprócz modlitwy osobistej i publicznej mamy do dyspozycji także inne środki, by zmarłym — jeżeli tego potrzebują — nieść naszą pomoc: są nimi nasze umartwienia, ofiarowane za nich cierpienia oraz jałmużna udzielana biednym.
Piękny jest też zwyczaj składania ofiar z prośbą o modlitwy za zmarłych — tzw. wypominki, tj. modlitwy, w których przez wszystkie niedziele listopada przed każdą Mszą św. dopołudniową wymieniane są ich imiona i nazwiska. Troska o udział w tej trwającej nieustannie modlitwie wspólnoty parafialnej za zmarłych jest wymownym świadectwem nie tylko naszej o nich pamięci, ale i wyrazem troski o ich zbawienie, najlepszym znakiem naszej wdzięczności i miłości.
Dzień Zaduszny (Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych – 2 listopada) przenika wielka ufność w Miłosierdzie Boże i miłość braterską. Umacnia on w nas wiarę w świętych obcowanie, czyli w wymianę zasług między nami, ziemskimi jeszcze pielgrzymami, a tymi spośród naszych braci i sióstr, którzy przebywają już w niebie. Wierzymy także, że przebywający w czyśćcu, odwdzięczając się za nasze modlitwy, mogą nam wypraszać wiele łask u Boga — mogą modlić się za swoich orędowników. Przyznam się, że swoje trudne sprawy polecam często duszom czyśćcowym i zazwyczaj prośby nie pozostają bez skutecznej z ich strony interwencji u Boga.

Żałoba i pamięć o zmarłych

Po pogrzebie rozpoczyna się dla rodziny czas żałoby, będący swoistego rodzaju wyrazem pamięci. Żałoby nie można uniknąć, można jedynie zagłuszyć uczucia, jakie jej towarzyszą. Żałoba to nazwa stanu psychicznego i kulturowego po utracie na zawsze bliskiej osoby. Czas żałoby jest czasem, w którym ludzie potrzebują innych ludzi, ważna jest wtedy sama obecność kogoś bliskiego. Żałoba po rodzicach trwa rok, po rodzeństwie pół roku, a po dziadkach trzy miesiące. Żałoba po zmarłym przejawia się w różnego rodzaju modlitwach. żałoby, odmawianie modlitwy w intencji zmarłego i zamawianie Mszy świętych, wypominki to oznaki pamięci. Naszą pamięć o zmarłym wyraża także światło lampki nagrobnej, będące symbolem Jezusa, światła świata, które świeci także w ciemności, w ten sposób przypominając nam światło wieczne, które świeci wszystkim ufającym Chrystusowi.

10 drogowskazów po śmierci bliskiej osoby
1. Wolno mi poświęcić się żałobie, nie pytają, co inni o tym sądzą.
2. Wolno mi przeżywać ból, gniewać się i złościć.
3. W czasie żałoby wolno mi wycofać się z życia i poświęcić się życiu moimi wspomnieniami.
4. Wolno mi odczuwać wdzięczność do człowieka, pomimo że boli mnie jego strata.
5. Wolno mi dopuszczać pytania o moje zaniedbanie w stosunku co do tego człowieka. Jeśli wiem, że jestem winny, można mi przyznać się do tej winy i uwolnić się od niej.
6. Wolno mi dopuszczać pytania o brak serca i zrozumienia chorego do mnie. Wolno mi tez przebaczać mu jego winę.
7. Wolno mi modlić się do Boga, uskarżać się i żalić, a gdy jestem bardzo speszony — milczeć. Wolno mi się przy nim „wyładować”.
8. Wolno mi mieć nadzieję na życie po śmierci, a jednocześnie nadzieję na moje życie tu na Ziemi.
9. Wolno mi tak bardzo się smucić jak jest to dobre dla mnie i mojego „wyzdrowienia”.
10. Wolno mi tak prowadzić „nowe życie” po okresie żałoby, jak uważam to za dobre i właściwe.